مناجات پایان ماه رمضانی و روضۀ سیدالشهدا علیهالسلام
آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند یک نفر از صف بخشیدهشدن جا مانده دستگیری بکنی یا نکنی هر دو رواست دسـتِ تـسـلـیـمِ منِ غـمزده بـالا مـانـده هـیـچکـس واســطـۀ بـنـدۀ آلــوده نـشـد مثل هر سال فـقـط یـوسف زهرا مانده همۀ زنـدگیام حاصل لطف مهدیست تـازه آقـایی او در صـف عُـقـبـی مانده عاقـبت آبـرویم ریخت و در چشم امام بـیبـهــا کـرد مـرا چـشـمِ بـدِ وامـانـده سخت دلتنگ نجف هستم و ایوانِ علی بر دل غـمزدهام، شـوق تـمـاشـا مـانـده آخـر مـاه هـم از غـربـت اربـاب بگـو بین گودالِ پُـر از خون، تن مولا مانده اکبر و قاسم و عبدالله و عون و عباس هـمه رفـتـند؛ فـقـط زینب کـبری مانده چه کند زینب مضطر که سنان دور شود لب زخـمی حـسیـنـش به دعـا وا مانده |